Misjonarka Królewskości Chrystusa uczestniczy w charyzmacie, którym Duch Święty obdarzył Kościół poprzez Franciszka i Klarę i należy do rodziny franciszkańskiej.
Idąc za przykładem Franciszka i Klary, zobowiązuje się żyć Ewangelią Świętą „sine glossa” („niczego do niej nie dodając”), prowadzi umiarkowany, radosny, prosty i solidarny styl życia, współpracuje ze współczesnymi sobie mężczyznami i kobietami w tworzeniu bardziej sprawiedliwego świata i szacunku wobec stworzenia; kontemplując Wcielenie Chrystusa, uczy się rozpoznawać i czcić Misterium Najświętszej Trójcy obecnej i działającej w świecie i w historii.
Życie Misyjonarki charakteryzuje modlitwa uwielbienia i dziękczynienia, jak św. Franciszek, rozpoznaje ona w stworzeniu znaki Stwórcy, by chwalić i błogosławić na wieki „Najwyższego Wszechmogącego, dobrego Pana.”
Jako franciszkanka poszukuje wszędzie znaków obecności Boga: w dwuznaczności wydarzeń historii, w ograniczeniach własnych i innych osób, w ubogim, chorym,w wykluczonym społecznie, w obcym, w więźniu, w grzeszniku … Dzieli się, w uniżeniu i z prostotą serca, radością i pokojem, stając się znakiem nadziei.
Od miłości Chrystusa ubogiego i ukrzyżowanego, uczy się służyć każdemu mężczyźnie i kobiecie jako braciom i siostrom; dzieli sytuację tych, którzy nie mają żadnych przywilejów; stara się być wierna Słowu Bożemu, które jest wezwaniem w codziennej historii, przyjmując nawet fakt, że może stać się znakiem sprzeciwu lub przedmiotem nieporozumień.
Świeckość
Dzisiejsze czasy rzucają nam wyzwanie i zmuszają nas, abyśmy nie pozostawali neutralni, ale dokonywali wyborów. Właśnie w tych czasach wraz z całą ludzkością kultywujemy odwieczne marzenie: preżywać solidarnie relacje międzyosobowe i społeczne, niestosować przemocy, w znaku sprawiedliwości i braterstwa.
Stan świeckośćci we wspólnej wierze wzywa nas do podjęcia drogi wszystkich, przyjmując trud tego, kto nie daje rady i dlatego nie rozumie i przeklina, aby uczynić go miejscem błogosławieństwa, czyli ofiary.
Oznacza to dla nas, abyśmy stały się “wyspami błogosławieństwa”, aby przywrócić sens zwyczajności uznając, że jest w niej piękno życia.
“Świeckość jest nieodłącznym wymiarem każdego chrześcijańskiego życia” [1]: mówi o świadomej i wdzięcznej przynależności do powszechnego człowieczeństwa w zbawczym planie stworzenia, Wcielenia i Paschy.
„Jeśli przez autonomię spraw ziemskich rozumiemy to, że rzeczy stworzone i same społeczności cieszą się własnymi prawami i wartościami, które człowiek musi stopniowo poznawać, korzystać i porządkować, a zatem chodzi tu o uzasadnioną potrzebę autonomii: jest ona nie tylko zastrzeżona ludziom naszych czasów, ale jest ona również zgodna z wolą Stwórcy. Istotnie z samej ich kondycji stworzeń, wszystkie rzeczy otrzymują swoją spójność, prawdę, dobroć, swoje własne prawa i ich porządek; i wszystko to człowiek jest zobowiązany uszanować, uznając wymogi właściwych metod dla każdej indywidualnej nauki lub techniki “(G.S. 36)
Świeckość oznacza zatem sympatię dla świata, szacunek dla „słusznej autonomii rzeczywistości stworzonych”, pasji do budowania „miasta człowieka”, wiedząc, że chodzi tu o budowę królestwa.
_____________________________
[1] L. Serenthà e A. Carguel “La laicità e il laico: coordinate teologico-sistematiche della riflessione”